My baby is 1!

Πραγματικά πότε πέρασε ένας ολοκληρος χρόνος ; Σαν χτες ήταν όταν έτσι τεράστια ξάπλωνα σε εκείνο το κρεβάτι με το μεγάλο αφεντικό δίπλα μου και το μικρό στην μεγαααλη κοιλιά μου!

σαν χτες ήταν όταν ψωνίζα τα καινουρια ρουχαλάκια του επερχόμενου μελους..

σαν χτες ήταν που κάναμε τη βόλτα μες στο χιονισμένο δασος και γω τρόμαζα τον κόσμο γιατί έμοιαζα με την γούνα μου σαν πολική αρκούδα..

κ ομως! Τέτοια εποχή ήρθε ενα ακόμα προσωπάκι στην μικρή μας παρέα να μας χαρίζει το χαμόγελο του κ να γεμίζει το σπίτι με την ομορφιά του. μια νέα ψυχούλα!

Ένα δεύτερο θαύμα! Τόσο γλυκό. Ένας γιος, ένας αδερφός, ένας εγγονός. Μαααα η αλήθεια είναι ότι τόση ευτυχία και χαρά τέτοια εποχή πέρυσι, δεν την φανταζόμουν.. παρένθεση .

μα πώς είναι δυνατόν να αγαπήσεις κ άλλον άνθρωπο το ίδιο όπως το πρώτο παιδί; Πώς είναι να νοιωθεις πως είσαι γονιός και σε έναν ακόμα μικροσκοπικό ανθρωπάκο; Πώς είναι μια δεύτερη γέννα; Ενα καινούριο ταξίδι θηλασμού, γνωριμίας και συμβίωσης με ένα δεύτερο πλασματακι στην αγκαλιά μας; Κ το πρώτο ; Πώς θα μοιράσουμε τον χρόνο μας ανάμεσα σε δυο απαιτητικά μικρά αφεντικά; Θα τα καταφέρουμε; Πώς ειναι να έχεις το αντιθετο φύλο στη δεύτερη εγκυμοσύνη; Πώς; Πώς;

Όλες αυτές και άλλες πολλές απορίες γεννιούνται τη στιγμή που γίνεται γνωστή η σύλληψη του δεύτερου σπορακιου όπως λέει κ η Μαρία μας.

Ένα χρόνο μετά έχω να πω. πως πέρα από την μαγεία, την ευτυχία, το ανεκτίμητης αξίας δώρο που μας χαρίστηκε, ήταν ένας δύσκολος χρόνος . Τι ωραία κ καλά φαίνονται όλα στο ινστα.. σίγουρα είναι k αυτές αληθινέςπανέμορφες στιγμές αλλά.. η αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος χρόνος είναι από τους δυσκολότερους. Το να μπορείς να καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα με ένα νεογέννητο κ ένα δίχρονο στο σπίτι είναι ένας άθλος. Μπράβο μας.. που είμαστε εδώ όρθιοι και παλεύουμε για το καλύτερο. Με πολλή υπομονή , με πολλή αγάπη και μηδέν εγωισμό.. τα καταφέρνεις! Όχι πάντα με ηρεμία.. όχι πάντα όπως θα θέλαμε αλλά προσπαθούμε. Όπως όλοι οι γονείς.. προσπαθούμε να κρατήσουμε μια καλή ποιότητα στην καθημερινότητα για τα παιδιά μας. Ένα κάπως σωστό διατροφολόγιο για τα παιδιά μας(όχι πάντα). Πολλά ερεθίσματα για την σωστή τους ανάπτυξη .νέες εικόνες και εμπειρίες για εγρήγορση του εγκεφάλου. Παιχνίδια και μουσική και χορό και δραστηριότητες τύπου messy play sensory play. Πολλές αναγνώσεις βιβλίων στο μεγάλο αφεντικό ενώ το μικρό μαθαίνει να σκαρφαλώνει να στέκεται να τρώει μόνος του να εξερευνεί κάθε τι γύρω του. Όλα αυτά δεν είναι ένας αγώνας; Ένας άθλος; Υπάρχουν όμως και τα καθημερινά ζητήματα που πραγματικά γίνονται με μεγάλη δυσκολία.. πχ Να καταφέρνεις να θηλάζεις το μικρό κ να προσπαθείς να αφήσεις μόνο του το δίχρονο να παίζει μέσα ή αναγκαστικά να βλέπει παιδικά στην τι βι. Ή να ταΐζεις το μεγάλο και το μικρό να κάθεται ήσυχο στην κούνια του μετά στο ριλαξ μετά στο σαλόνι παίζοντας με τα παιχνίδια του. Ή το πρωί να θέλουν άλλαγμα και τα δυο καταρχάς από τα τσίσα κ μετα από λίγο από τα κακά τους. Το πανμεγιστο δυσκολότερο όμως είναι αν θέλεις να βγεις έξω μια βόλτα ή να πας στο σουπερ μάρκετ. Να κυνηγάς το μεγάλο αφεντικό για να το ντύσεις σε όλες τις γωνιές του σπιτιού.. να μην τα καταφέρνεις . Να μην θέλει αυτές τις κάλτσες να θέλει τις ροζ. Να μην θέλεις αυτό το παντελόνι να θέλει το ροζ. Μα γίνεται να είναι όλα ροζ; Και πώς γίνεται αυτό το παιδί να έχει από γεννησιμιού του άποψη; Το μικρό εντωμεταξύ να κλαίει γιατί δεν ασχολείσαι μαζί του κ παλεύεις να ντύσεις το μεγάλο. Μετα από εύλογο χρονικό διάστημα πας να ντύσεις το μικρό αφεντικό , σίγουρα είναι προς το παρόν ακόμα πιο εύκολο κ γρήγορο! Αλλα λόγω αϋπνίας θέλεις να βαφτείς κ λίγο να δείξεις άνθρωπος.. πού να τα καταφέρεις ; Το μεγάλο αφεντικό φωνάζει να της δώσεις το ροζ κραγιόν , για να το κρατάει , υποτίθεται. Αλλα το ανοίγει κ πασαλείφεται σε όλο το στόμα.. ένας αγώνας! Άντε να θυμηθείς τώρα τι πρέπει να πάρεις μαζί σου.. Μωρομαντηλα, παμπερς δυο μεγέθη, αλλαξιές επί δυο κ αυτές, νερά, μπανάνες, κανένα μπισκοτάκι αν υπάρχει. Τώρα αν διαβάζουν μαμάδες με δίδυμα ή τρια παιδιά θα λένε σιγά κοπέλα μου , έλα μια βόλτα από εμάς να δεις τι θα πει αγώνας.. δεν ξέρω.. εμένα μου φαίνονται ώρες ώρες βουνό τα πάντα! Μπορεί άλλες μανούλες να είστε περισσότερο σκληραγογημενες κ να την παλεύετε πιο εύκολα..

βέβαια. Όταν βγαίνεις έξω (να ναι καλα το la scal που μπαίνει σαν πάτημα στο καρότσι) τότε δεν το πιστεύεις. Είσαι έξω με τα δυο παιδιά! Που πριν γεννήσω το δεύτερο μου λέγανε : Άντε με το ένα μπορείς να το βάλεις στο καρότσι και να βγεις . Με τα δυο τι θα κάνεις; Και γω από μέσα μου δεν έμπαινα καν στην διαδικασία να αγχωθώ. Ήξερα πως θα βρεθεί μια λύση. Να τέτοιος άνθρωπός είμαι…

Κάπως έτσι κυλάει ο χρόνος ο οποίος αν πήγαινε επί δυο με το ένα παιδί τώρα πάει επί τέσσερα. Έρχεται το βράδυ κ λες θα ξεκουραστούμε.. μμμμ … ναι. Με το μικρό αφεντικό να ξυπνάει άπειρες φορές και να θηλάζει.. ομολογώ πως 12μήνες είμαι άυπνη! Ούτε μια ώρα δεν κοιμάται συνεχόμενα..

Οπότε καταλαβαίνεις .. τα λέω όλα αυτά γιατί κάποιες μανούλες έγκυες στο δεύτερο παιδάκι τους μου είχαν ζητήσει ένα post για τη ζωή με δυο μικρά αφεντικά.

Η αλήθεια είναι αυτή.. αλλά τι να πούμε εμείς οι θνητοί για το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής; Για το ότι φέρνεις στον κόσμο άλλη μια ψυχή; Για το ότι έφερες έναν άνθρωπο να συντροφεύει για πάντα το πρώτο σου παιδί; Τι να πω; Δεν περιγράφεται αυτό… απλά το ζεις μπαίνεις στον ρόλο της μαμάς και από κει και μετά δεν έχει θέλω να γυρίσω στα παλιά! Πας μπροστά με δύναμη και απέραντη αγάπη για τα παιδιά και προσπαθείς να τα κάνεις όλα όσο το δυνατόν καλύτερα για τα παιδιά.. για όλη την οικογένεια.. για όλη την κοινωνία.. για όλον τον κόσμο.. να μεγαλώνεις ανθρώπους άξιους να τους πετύχεις στο δρόμο σου, στη ζωή σου.

Μακάρι να τα καταφέρουμε!

χρόνια πολλά ψυχή μας… σε αγαπάμε πολύ! Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι με σένα και την αδερφή σου. Ευχόμαστε η ζωή σου όλη να είναι γεμάτη χαρούμενες στιγμές αλλά και στις δύσκολες εμείς οι τρεις θα είμαστε εκεί! Happy birthday!! 🎈